Արմենը արդեն երկու տարի է ինչ բացակայում է տանից նա գտնվում է զինվորական ծառայության մեջ ։
Ծնողները արդեն երկու ամիս է ինչ ոչ մի տեղեկություն չունեն իրենց որդուց նրանք երկյուղի մեջ են։
Նրա մայրը առավոտից մինչև երեկո աղոթք էր անում աստծուն որ իր որդուն հանկարծ ինչ որ վատ բան պատահած չլինի ։
Իսկ հայրը առավոտյան ե՛րբ արևածագը դուրս էր գալիս հելնում էր դուրս նստում գրեթե չորացած թթենու տակ կարոտով նայելով հեռուն և աչքերը հառում երկնքին քթի տակ ինչ որ բան մռթմռթալով։
Երբ հույսները արդեն կտրել էին իրենց որդու մասին ։ Մի օր իրիկնամուտին մեկը երբ հայրը նստած էր թթենու աչքերը փակ գլուխը հառած երկնքին նրաականջին լսվեց չորացած խոտի խշշոց և այդ խշշոցը գնալով ավելի էր մոտենում նրա ականջին և նա աչքերը ասես չուզենալով բացեց և տեսավ որ իր առջև հասակով մեկ կանգնած է իր հպարտ որդին և չհավատալով աչքերին սկսեց ուժգին տրորել աչքեր , որդին ասաց բավական է հայր իմ այո այդ ես եմ ես ողջ չեմ մահացել ։
և հոր սիրտը սկսեց այնպիսի անձկությամբ ծփալ, որ աչքերում ուրախության արցունքներ ցոլացին։
